Vieren van verbintenissen
Anneke Wittermans en Theo Nollen

Samenvatting

In dit mooi vormgegeven boek beschrijft Anneke Wittermans thema’s waarbij zij dansen heeft gecreëerd. De korte stukjes tekst worden telkens vergezeld door een inspirerende foto van een dans of van de natuur. Voor de foto’s heeft de schrijfster mogen putten uit de nalatenschap van Theo Nollen.

In het voorwoord schrijft Anneke dat het woord loslaten vaak iets onmogelijks en tegennatuurlijks vraagt van degene die een verlies te verwerken heeft, omdat het kan lijken op geforceerd ‘de rug toedraaien’. In plaats daarvan kiest zij voor het woord vrijgeven. Het woord vrijgeven roept niet de associatie op van slachtoffer zijn, maar van ‘vrij zijn en van daaruit iets geven’.

Het boek geeft in de korte teksten veel symboliek en de foto’s passen daar goed bij. Elke pagina nodigt uit tot bezinning over het (laten) vieren van verbintenissen en het vrijgeven aan de ander.
De schrijfster snijdt allerlei thema’s van verandering en verlies in diverse vormen aan, zoals: scheiden, sterven, euthanasie, ziekte, vermissing, teleurstelling. Eerst geeft zij een algemeen klein stukje tekst en vervolgens past zij dit toe op een voorbeeld. Hierbij gebruikt zij een indeling als Realisatie (beschrijving van de situatie), Keerpunt (bewustwording), Hercodering (wat is het resultaat).

Allerlei aspecten van het leven komen in beeld waarbij Anneke zich -aan de hand van een voorbeeld- verplaatst in een ander. Zij brengt telkens verdieping aan en beschrijft hoe je kunt leren vrij te geven. Dit vrijgeven is niet een oppervlakkig iets: eerst moet je je realiseren dat er hechting is, de waarde hiervan erkennen en daarna pas kan het proces van vrijgeven beginnen. Dus in tegenstelling tot loslaten, blijft het waardevolle van de herinnering en de ervaring behouden, maar ga je beseffen dat de band nu meer ruimte nodig heeft; gevierd kan worden.

Mijn kijk op het boek

Een prachtig boek; zowel door de teksten als de foto’s! Ik vind het ook ontroerend en mooi symbolisch dat Ellen, de vrouw van Theo Nollen, na zijn dood deze foto’s ter beschikking heeft gesteld. Elke foto vind ik de moeite waard om bij stil te staan en ervan te genieten en elk stukje tekst nodigt uit om naar binnen te keren. Het is een boek dat je niet zo een-twee-drie moet uitlezen, maar wat je in alle rust tot je neemt; voor mij was het elke dag één bladzijde.
Zowel het woord ‘vrijgeven’ als het woord ‘vieren’ in de titel van het boek heeft een gelaagde betekenis; leuk deze creativiteit in de taal!
Bij verlies vinden sommigen troost in hun geloof, anderen door in gesprek te gaan of door het lezen van een boek als dit. De teksten kunnen inspirerend en helend werken doordat je telkens je aandacht focust. Het gaat niet om het wegmoffelen van verdriet, maar om er vanuit een ander perspectief naar te kunnen kijken, er bij stil te staan en het te transformeren.
Ik vind dit een mooi boek om cadeau te geven aan iemand die verlies ervaart of aan iemand die een grote verandering in het leven doormaakt.

Tineke, augustus 2013